Artikel van John Schoorl in 'de Volkskrant' van 13 september 2016:
Dat het pornografische maandblad Candy na 48 jaar stopt, is het tastbare bewijs, vindt uitgeefster Sandy Wenderhold, dat de gewone blanke man die af en toe een seksboekje koopt (met grote tieten op de cover), steeds meer in het gedrang komt. De blanke man krijgt overal de schuld van, vrouwen worden dominanter, met hun eigen inkomen, en dan moet die arme gozer nu stiekem achter een beeldschermpje.
Dat is niet alles, zegt Wenderhold (48), kijk maar in het tijdschriftenrek. Als er op de cover van een vrouwenblad geen onderwerp over seks wordt aangeprezen, is het een zeldzaamheid. Seksshops richten zich op de erotische mores van de dames, net als literatuur en films. Ook Wenderhold heeft met haar eigen tijdschrift Oh het vizier op de feminiene aandrang.
Seksshops richten zich op de erotische mores van de dames, net als literatuur en films
'Als een man tegenwoordig zegt dat hij een vrouw aantrekkelijk vindt, is-ie een seksist', stelt ze. 'Wat hebben die mannen nog? Ze moeten een vriendin zijn, maar haar ook flink op de billen geven en er uitzien als een Canadese boswachter. Mannen krijgen het er benauwd van, en als je al twintig jaar naar het hetzelfde hoofd kijkt, of je bent alleen, dan moet je het zelf doen. Porno is maar een tool, om opgewonden te raken. Dat nieuwe preutse, en die dominantie, heeft geleid tot het einde van Candy. Mannen durven tegenwoordig niet meer voor hun seksualiteit uit te komen.'
Op 30 september verschijnt het laatste nummer, 579, bij uitgeverij Sansyl, nog maar in een oplage van 3.500 exemplaren - op het hoogtepunt van het blad waren er 130 duizend Candy's. Op de cover komt een vrolijke blonde met grote borsten, niet eens als klapstuk. De Chick is negen jaar geleden al gestopt, en Passie en Sweetheart lieten eveneens het leven.
Wenderholds erotische concern Sansyl had in 2015 nog een omzet van 20 miljoen euro. Dat geld werd grotendeels verdiend met het faciliteren van pornosites. Met de opkomst van eerst telefoonseks en daarna het internet versnipperde de papieren porno. Wie nu spoorslags op zoek gaat naar de Candy, bij de sigarenboer of de kiosk, heeft het niet makkelijk. Dat was nou net het probleem, vertelt Wenderhold: Candy lag nergens meer voor het grijpen. Zelfs de pompstations - die 60 procent van de oplage verspreidden - lieten het afweten.
Het enige nummer dat gisteren in een middelgrote provinciestad te krijgen was, zat vastgeplakt aan de Laura (een erotische variant op de Linda) en komt uit september 2009. Daarin vliegt op pagina twee de sperma al door de lucht, van vrouwenkin naar vrouwenlip en kijkt naast de inhoudsopgave een guitige dame schalks de camera in terwijl een penis, zonder herkenbaar mannenlijf, half in haar verdwijnt.
Verderop wordt veelvuldig het 'geile woord' gericht tot redactrice Sabina, en duiken foto's op van Marja, een 'naakte reporter', die wijdbeens, met haar leesbril nog op het hoofd, openheid van zaken geeft. Op 'de grootste contactmarkt' is er vraag en aanbod, soms met een beeldende ondersteuning van een penis/dildo al in de mond/vagina. Lezers leveren legio belevenissen, zoals een verhaal over de camping in Frankrijk: 'Je moet het maar treffen zo'n geile vrouw op de camping.'
Candy is in 1968 opgericht door Peter J. Muller, bekend van de hit Liever langharig dan kortzichtig. Hij bedacht het muziekblad Hitweek en kreeg op een dag Chick onder ogen, het eerste illegale pornotijdschrift van het land. In het boek De lustfabriek, over 50 jaar Nederlandse porno-industrie, laat Muller optekenen: 'Ongelooflijk! Maar... Dit kan ik ook.' De naam ontleende hij aan het komische seksboek uit 1958 van de Amerikaanse cultschrijver Terry Southern, Candy.
Chick was een bedenksel van Sandy's vader, Jan Wenderhold. Gedurende zijn hobbelige loopbaan als Elvis-vertolker stuitte hij in Scandinavië op periodieken met naakte Zweedse dames. Dat ging hij in Nederland nabootsen, samen met Joop Wilhelmus. De pornopioniers hadden de tijdgeest mee, vrije seks werd gezien als een daad van verzet. Uiteindelijk bepaalde de Hoge Raad in 1970 in het zogenoemde Chick-arrest, dat pornografie zoals bedreven in Candy en Chick niet langer strafbaar was - en daarmee werd het ook een zeer winstgevende business.
Met de woorden: 'Ga jij het maar doen' droeg Jan Wenderhold zijn erotische onderneming in 1998 over aan zijn dochter. 'En ik ga je ook niet inwerken.' Candy zat inmiddels in hetzelfde pakket, net als de vaste maker van het blad, die liever naamloos door het leven gaat. Deze middelbare heer is namelijk ook kinderboekenschrijver, met internationale ambities. Als uitkomt dat hij al jaren een pornomagazine samenstelt, kan hij het wel schudden.
Met het verdwijnen van Candy verdwijnt in de ogen van Sandy het onbezorgde van seks die niet te ingewikkeld is, rauw en eerlijk, en niet zo hard en meedogenloos als op internet. Daarom vindt het zo rot om te stoppen voor die oude vertrouwde lezers, die zich nog een tijd herinneren dat de vagina in Candy robuust harig was bedekt.
Onlangs moest ze de gang maken naar haar vader. Hoe zou ze het hem vertellen? Toen negen jaar geleden zijn pornografisch bedenksel Chick ter ziele ging, en zij het hem kwam mededelen, viel hij stil. Vervolgens kreeg zij ervan langs van haar moeder: 'Hoe krijg je het voor elkaar? Al dat werk van papa.'
Ze heeft het nu maar terloops verteld, tussen neus en lippen. 'Anders wordt het helemaal zo triest.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten