Al meteeen bij geboorte wordt bij mensen in de Westerse landen ingegoten dat roze een meisjekleur is en blauw een jongenskleur. Kijk maar naar de kinderkamer, de knuffels en het speelgoed. Maar dat was niet altijd zo.
Tot ongeveer 1940 was roze de kleur van pasgeboren jongens, omdat dat zoveel sterker en meer ‘vastberaden’ was dan het ‘delicate’ meisjesblauw. De Amerikanen legden net voor de Tweede Wereldoorlog de nu bekende kleurenconventies vast. Blauw is jongensachtig, roze is meisjesachtig.
De nazi’s kozen daarom later een roze driehoek voor mannelijke homoseksualiteit. Roze was de kleur van de schande, van verderf en mentale ziekte. Overigens kregen lesbiënnes en feministen een zwarte driehoek opgespeld.
Enkele decennia later gingen homo’s de negatieve bijklank van de kleur roze ontkrachten. Het werd een kleur om trots op te zijn.
Enkele decennia later gingen homo’s de negatieve bijklank van de kleur roze ontkrachten. Het werd een kleur om trots op te zijn.
Sinds de 21ste eeuw is de kleur roze ook bij heteromannen weer in. De metroman droeg hem al. Roze is dus weer helemaal hot, ook voor mannen. De kleur werd en wordt dan ook geassocieerd met geluk. Denk maar aan ‘het leven door een roze bril zien’ en ‘op een roze wolk zitten’. Roze is anno 2013 voor iedereen: homo, hetero, metro of macho.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten